η κυρια Σ.

την ξερω χρονια.απο τοτε δηλαδη που θυμαμαι τον εαυτο μου.δυσκολα μπορω να υπολογισω την ηλικια της.ποτε μου μιλα ομορφα και γλυκα ,ποτε αυστηρα και βαζοντας μου τις φωνες.
νιωθω σα να με πιανει σφιχτα απ τον καρπο του χεριου μου,μη μπορωντας να ξεφυγω και να προσπαθει και τις περισσοτερες φορες τα καταφερνει, να μου δειξει τον πραγματικο μου εαυτο.με φερνει συχνα αντιμετωπο με τα τοσα ψεματα μου.μου λεει να σταματησω τα κολπα και τα παιχνιδια.
και ισως το πιο φοβερο εχω την αισθηση οτι δεν προκειται να την ξεφορτωθω.δεν θα μ αφησει ποτε μονο.μερικες φορες τις απαντω αλλες φορες την αγνοω και δεν τις λεω ουτε μια λεξη.αυτη σα στιγγλα ομως συνεχιζει με χιλιαδες ερωτησεις να με ζαλιζει και να με στριμωχνει.
δεν ειναι κακια θελει το καλο μου αλλα ωρες ωρες μ εκνευριζει.εψαξα να μαθω που μενει μα δεν τα καταφερα ακομη.η φωνη της συνηθως ακουγεται μεσα στο κεφαλι μου.αλλες φορες την ακουω καθαρα πανω στο στηθος μου καπου εκει που ειναι η καρδια.
κυρια Σ. μ αρεσει η παρεα σου κι ας με παιδευεις κι ας με βασανιζεις.
δεν ειμαι "σαδομαζο" αλλα μ αρεσει να τα λεμε ...