ΚΕΡΙΑ
Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντινος Πετρου Καβαφης
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.
Κωνσταντινος Πετρου Καβαφης
posted by ONOMATODOSIA at 10:27 π.μ.
10 Comments:
Αξεπεραστος οπως παντα...
Μπρρρρρρρ...ανατρίχιασα ,εμένα τα κεριά που λειώνουν μόνο θάνατο μου φέρνουν στον νου.
Ένα από τα ωραιότερα ποιήματα του Καβάφη!!!
Ευχαριστώ που μου το θύμισες ..
Τι σε έκανε όμως εσένα άραγε να το μνημονεύσεις σήμερα, χριστουγεννιάτικα??
Να είσαι πάντα καλά και να περνάς όμορφα.
Καλά Χριστούγεννα και ευτυχισμένα!!
Φιλιά
το ζήτημα είναι... αν αξίζει να βλέπει κανείς έστω λιωμένα και κυρτά κεριά... ή να μη βλέπει καθόλου κεριά...
έγκλειστος όπως πάντα ο Καβάφης στα "τείχη" που του έχτισαν αλλά και που επέτρεψε να του κτίσουν εξέφρασε τη θλίψη του μέσα από τα ποιήματα του. Ελπίζω να μη συμβεί το ίδιο και σε εμάς.
Καλές γιορτές και φωτεινά μελλοντικά κεριά
πρεζα,ναι.πολυ μεγαλος...
μαραμενα,ναι.εχουν κατι το μακαβριο.ομως τα εχουμε στο σπιτι μας..
σεαινα,ε!χριστουγεννα,πρωτοχρονια...εσβησε ενα ακομη κερακι
και το οσο μπορεις μου αρεσει πολυ.καλη χρονια.
γαϊδαρα.να βλεπει να βλεπει.ειναι φως!
ιρις,η θλιψη αργα γρηγορα κανει τις επισκεψεις της.
καλη χρονια φωτεινη !
Αυτό το ποίημα με συγκινούσε πάντα, από πιτσιρίκα, έστω και αν τότε δεν είχα συλλάβει στο μυαλό μου την έννοια του χρόνου που τρέχει σαν τρελλός. Πραγματικά σαν τρελλός. Μου προκαλεί φόβο, δεν μπορώ να συμφιλιωθω με αυτήν την κούρσα.
Ειδικά η τελευταία στροφή είναι εκπληκτική..
Ασυνήθιστη επιλογή γιά χριστουγεννιάτικο ποστ- αλλά και το παρόν βλογ δεν είναι συνηθισμένο...;)
regina,nai.dunato poihma.prokalei foßo...
dodos,wres wres me pianei mia "maurila".
den kako omws...(edw gelame)
kalh prwtoxronia na peraseis.
Χρόνια είχα να το διαβάσω!
Δημοσίευση σχολίου
<< Home