μια διαφορετικη κυριακη
αν δεν εχουμε να κανουμε τιποτε αλλο, συνηθως παμε τις κυριακες στη μανα μου
για φαγητο ή βγαινουμε ολοι μαζι εξω παλι για φαγητο.ολο το σόι δηλαδη.τρεις γενιες.
στο αυριανο τραπεζι μια θεση θα ειναι αδεια και θα παραμεινει αδεια για παντα.
ολα θα ειναι αλλιως.ηδη ειναι αλλιως,απ τη στιγμη που εφυγε εκεινος.
και βλεπεις οτι δε μπορει ν αλλαξει κατι,να γινουν ολα οπως ηταν πριν.θυμασαι μονο και μενεις παγωμενος απ την ανικανοτητα σου...
οι γιορτες πλησιαζουν.δε μπορω να ακουω αλλο την ευχη για χρονια πολλα.οταν οι δεκαετιες που εζησε ενας ανθρωπος μετριουνται στα δαχτυλα, του ενος χεριου...οι ευχες πανε στο βροντο,ειναι τοσο ακυρες,τοσο αδειες.οπως βασικα και τοσες αλλες...ευχες για ειρηνη, ευτυχια , υγεια...
για φαγητο ή βγαινουμε ολοι μαζι εξω παλι για φαγητο.ολο το σόι δηλαδη.τρεις γενιες.
στο αυριανο τραπεζι μια θεση θα ειναι αδεια και θα παραμεινει αδεια για παντα.
ολα θα ειναι αλλιως.ηδη ειναι αλλιως,απ τη στιγμη που εφυγε εκεινος.
και βλεπεις οτι δε μπορει ν αλλαξει κατι,να γινουν ολα οπως ηταν πριν.θυμασαι μονο και μενεις παγωμενος απ την ανικανοτητα σου...
οι γιορτες πλησιαζουν.δε μπορω να ακουω αλλο την ευχη για χρονια πολλα.οταν οι δεκαετιες που εζησε ενας ανθρωπος μετριουνται στα δαχτυλα, του ενος χεριου...οι ευχες πανε στο βροντο,ειναι τοσο ακυρες,τοσο αδειες.οπως βασικα και τοσες αλλες...ευχες για ειρηνη, ευτυχια , υγεια...
posted by ONOMATODOSIA at 6:02 μ.μ.
10 Comments:
Ο πόνος μας από την απουσία αγαπημένων μας προσώπων μας κάνει πεσσιμιστές & κακόκεφους. Λογικό! Λυπάμαι για την απώλειά σου... Όμως, καλώς ή κακώς, η ζωή συνεχίζεται (το κοινότυπο). Γι αυτό λέμε, πως πρέπει να έχουμε την εξυπνάδα να ζούμε τη στιγμή, το τώρα! Γιατί το αύριο φτάνει γρήγορα & πολλές φορές φέρνει μαζί του δυστυχία, απώλειες & πόνο.
Να είστε εσείς οι υπόλοιποι & κυρίως τα παιδιά καλά για να τον θυμόσαστε & ...να τον συνεχίζετε!
Καλό βράδυ & προσπάθησε να είσαι όσο γίνεται, πιό χαμογελαστός & τρυφερός αύριο για να αντλούν δύναμη από σένα & οι υπόλοιποι.
Όλοι δυστυχώς είμαστε αναγκασμένοι να ζήσουμε τέτοιες καταστάσεις. Αργά, η γρήγορα. Υπομονή, θα βελτιωθούν κάπως τα πράγματα. (μιλάω εκ πείρας και ‘γω)
Δεν μπορεις να με βρεις πιο σύμφωνη...
αυτό σκεφτόμουν και εγώ χθες το βράδυ...
πόσο πονάει το '' ποτέ πιά ''
(μιλάω εκ πείρας και εγω)
Πονάει ο χαμός, είναι αλήθεια. Καμία κουβέντα παρηγορίας, κανένας λόγος δεν μπορούν να διώξουν αυτό τον πόνο. Συλληπάμαι και ίσως αποτελέσει θυμοσοφία ότι μερικά πράγματα έρχονται όπως δεν τα περιμένουμε και μας ξαφνιάζουν. Και η ξαφνική αποχώρηση είναι πιο άσχημη. Η μοναξιά της παρέας είναι εντονότερη και της αγκαλιάς αβάσταχτη. Θα αντέξεις όμως. Να τον/την θυμάσαι, φτάνει τούτο.
Ολα τα πράγματα γεννιούνται μικρά και πεθαίνουν μεγάλα. Μονάχα ο πόνος γεννιέται μεγάλος και πεθαίνει μικρός. Μικρότερος, τέλος πάντων. Το πένθος έχει τη δική του διαδικασία, που είναι μακριά και πικρή, αλλά η ζωή σε επαναφέρει κάποτε. Κι εγώ εκ πείρας μιλάω. Καλημέρα, καλή δύναμη.
auth einai h zwh.dustuxws,eutuxws...auth einai.
kalh kuriakh paidia,kalh ßdomada.
Είναι κρίμα κι άδικο να φεύγουν από τη ζωή άτομα νεαρής ηλικίας, άτομα που δεν έχουν προλάβει να ζήσουν ό,τι πιθανόν να ήθελαν. (Θα μου πεις κι ένας παππούς 95 χρονών μπορεί να αισθάνεται ότι δεν πρόλαβε, αλλά τι να κάνουμε, το ανθρώπινο είδος ζει τόσα πεπερασμένα χρόνια.)
Από την άλλη οι φίλοι-συγγενείς που μένουν πίσω και ζουν με την ανάμνησή τους, πονούν πολύ και θέλει χρόνο και κουράγιο!
Ειλικρινά συλληπητήρια για την απώλειά σου!
Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός.
Αλλά δεν μπορεί να κάνει και πολλά μόνος του.
Κάποια πράγματα είναι άδικα. Αλλά έτσι άδικη είναι όλη η ζωή. Δεν κερδίζεις τίποτα με το να τα αναμοχλεύεις συνέχεια στο μυαλό σου.
debby,seaina...etsi einai.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home