γελιο και χαμογελο
Οσο το πνευμα γινεται πιο χαρουμενο και πιο σιγουρο για τον εαυτο του,τοσο ο ανθρωπος ξεμαθαινει το θορυβωδες γελιο. ΝΙΤΣΕ
παντα το πιστευα.
ανθρωποι που γελανε παρα πολυ δυνατα,εχουν προβληματα.
τα σκεπαζουν με κραυγες γελιου.
δε γνωριζω τι ηχο, βγαζει το κλαμα τους.αλλα σιγουρα κατι θα εχει πει και γι αυτο ο φριντριχ.
παντα το πιστευα.
ανθρωποι που γελανε παρα πολυ δυνατα,εχουν προβληματα.
τα σκεπαζουν με κραυγες γελιου.
δε γνωριζω τι ηχο, βγαζει το κλαμα τους.αλλα σιγουρα κατι θα εχει πει και γι αυτο ο φριντριχ.
posted by ONOMATODOSIA at 8:19 μ.μ.
4 Comments:
μου επιτρέπεις, αυτό το ποστ σου να το αντιγράψω στο μπλογκ μου. νομίζω έχεις απόλυτο δίκιο.
……..
Πώς να γελάω άραγε;
Όχι συχνά, αλλά όταν συμβαίνει;
kai rwtas vasvoe? diko sou.
me thn kardia sou dalia.
Συμφωνώ...
Το πνεύμα -ακριβώς σαν τον άνθρωπο- όσο πιο κοντά στην γνώση του εαυτού του βρίσκεται και όσο συναντά την αυθεντικότητά του, όταν έχει φθάσει στο σημείο του αυτοπροσδιορισμού του, τόσο λιγότερη ανάγκη έκφρασης έχει. Έτσι, ο άνθρωπος γίνεται ταπεινός και το πνεύμα αρέσκεται σε ένα απαλό χαμόγελο...
Συμφωνώ...
Ξ.
Δημοσίευση σχολίου
<< Home