ζηλευω
οποτε καθομαι και διαβαζω ποιηση
ειναι σα να κοιταζω στον οριζοντα
και το μονο που μου δινει ειναι η σιωπη του.
οσες φορες κι αν διαβασω ποιηση
σχεδον καθε φορα με θλιβει.
οταν διαβαζω ποιηση
εχω την αισθηση οτι οι ποητες ξερουν τι θα συμβει
και γιατι καποια αλλα εχουν γινει.
ειναι σα να κοιταζω στον οριζοντα
και το μονο που μου δινει ειναι η σιωπη του.
οσες φορες κι αν διαβασω ποιηση
σχεδον καθε φορα με θλιβει.
οταν διαβαζω ποιηση
εχω την αισθηση οτι οι ποητες ξερουν τι θα συμβει
και γιατι καποια αλλα εχουν γινει.
posted by ONOMATODOSIA at 6:43 μ.μ.
3 Comments:
αμα σε θλίβει λέω να την κόψεις...
εκτός κι αν σου αρέσει η δική μου που δυστυχώς δεν έχω βρει ακόμα εκδότη και το ευρύ κοινό στερείται τα αριστουργήματά μου...
ιδού ένα δείγμα...
αγνάντευα αγνάντευα
και μέσα μου όλο μάντευα
το μέλλον που ερχόταν
όταν η φλάντζα μου καιγόταν!!
δε με παρεξηγείς..έτσι?
;0)))
Εμείς πάλι,ότν διαβάζουμε ποίηση,ή που θα συγκλονιζόμαστε(με το μεγαλείο της γραφής) ή που θα εκνευριζόμαστε(με τη μαλακία που δέρνει πολλούς και τη νομίζουν για άσμα ασμάτων).
Άσχετο:το δικό σου είναι όμορφο.
μαικα,χαχα!
δεν την εφτιαξα ακομα...
7,ναι πολυ σωστα.συμβαινει...
Δημοσίευση σχολίου
<< Home